Przejdź do zawartości

Hermann Feldmann

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hermann Feldmann
Ilustracja
Hermann Feldmann (przed 1900)
Data urodzenia

ok. 1826/1827

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1909
Kraków

Stanowisko

c. k. inspektor Dyrekcji Policji w Krakowie

Odznaczenia
Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Wojenny (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Cywilnej (w czasie pokoju) Medal Honorowy za Czterdziestoletnią Wierną Służbę (cywilny) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Hermann Feldmann (ur. ok. 1826/1827, zm. 1 listopada 1909 w Krakowie) – żołnierz, c.k. inspektor policji w Krakowie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się około 1826/1827[1][2][3]. W 1846 wstąpił do Armii Cesarstwa Austriackiego[1][4]. Podczas wojny austriacko-piemonckiej jako podoficer walczył pod komendą Josepha Radetzky’ego odbywając kampanię w 1848 i w 1849[1][4][2]. W tym okresie brał udział w bitwie pod Custozą (24-25 lipca 1848), bitwie pod Mortarą (21 marca 1849), bitwie pod Novarą (23 marca 1849)[1][4].

W 1857 wstąpił do cywilnej służby państwowej rozpoczynając pracę w C. K. Dyrekcji Policji w Krakowie[1][4]. Był uważany za urzędnika dysponującego umiejętnościami kryminalistycznymi, niespożytą energią, bezinteresownym charakterem i pracującego z niestrudzoną pilnością[1][4]. W trakcie powstania styczniowego 1863 zręcznym prowadzeniem swojej służby miał zyskać sympatię polskich działaczy niepodległościowych i doprowadzić do aresztowania wielu rosyjskich szpiegów[1]. Podczas wielu lat swojej pracy zawodowej zakończył sukcesem śledztwa w dwóch szczególnie głośnych sprawach kryminalnych, wzbudzających sensacje w latach 70.[1]. Pierwszą z nich było odnalezienie zrabowanego skarbu z kościoła mariackiego w Krakowie (potem odmówił przyjęcia nagrody oferowanej za to przez Polaków)[1][4]. Drugą było doprowadzenie do schwytania defraudanta Landesbergera[1][4]. Obie sprawy uchodziły za sensacyjne[4]. Podczas swojej wieloletniej służby Feldmann miał doprowadzić do zatrzymania ponad 5000 przestępców[4].

Pracował w Krakowie na stanowisku inspektora w zawodzie kryminalistyka[4]. W styczniu 1900 w wieku 74 lat odszedł ze stanowiska w stan spoczynku po 56 latach służby, w tym 13 lat wojskowej i 43 cywilnej[1][4]. W prasie austriackiej pisano wtedy, że odchodzi jedna z ulubionych postaci miasta Jagiellonów[1][4]. W późniejszych latach jako emerytowany c.k. inspektor zamieszkiwał w Krakowie przy ul. Jasnej 2[5][6][7].

Zmarł 1 listopada 1909 w Krakowie[2][3][8]. Był jednym z ostatnich żyjących żołnierzy armii Radetzky’ego[2][8].

Miał trzech synów, którymi według stanu z początku 1900 byli:

  • Franz Xaver (wzgl. Franciszek Ksawery, starszy komisarz C. K. Dyrekcji Policji w Wiedniu, nadporucznik C. K. Obrony Krajowej, zm. w maju 1909[9]),
  • Moriz (wzgl. Maurycy, 1899–1917, podpułkownik C. K. Armii[10]),
  • Ferdynand (1862-1919, aktor teatralny)[1][2][3], ojciec aktorki Krystyny.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Der älteste österreichische Criminalist. Inspector Feldmann pensionirt. „Neues Wiener Journal”. Nr 2238, s. 3, 17 stycznia 1900. (niem.). 
  2. ↑ a b c d e f Co słychać w mieście?. „Nowiny”. Nr 250, s. 3, 3 listopada 1911. 
  3. ↑ a b c Z Krakowa. „Kurjer Lwowski”. Nr 513, s. 4, 3 listopada 1903. 
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Der älteste österreichische Criminalist. „Österreichische Illustrierte Zeitung”. Nr 14, s. III, 28 stycznia 1900. (niem.). 
  5. ↑ Księga adresowa Krakowa. 1907, s. 133.
  6. ↑ Stefana Mikulskiego Wielka Księga Adresowa Stoł. Król. Miasta Krakowa i Król. Woln. Miasta Podgórza. R. 4, 1908. s. 40.
  7. ↑ Według stanu z 1912 już nie figurował w spisie. Stefana Mikulskiego Wielka Księga Adresowa Stoł. Król. Miasta Krakowa i Król. Woln. Miasta Podgórza. R. 7, 1912. s. 55.
  8. ↑ a b c d Zgon weterana Radeckiego. „Nowości Illustrowane”. Nr 45, s. 13, 6 listopada 1909. 
  9. ↑ Zgon urzędnika-Polaka w Wiedniu. „Nowości Illustrowane”. Nr 21, s. 9-10, 22 maja 1909. 
  10. ↑ Z żałobnej karty. „Nowości Illustrowane”. Nr 5, s. 9, 3 lutego 1917. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hermann_Feldmann&oldid=74731907”